மாந்தர் தம்மை இழிவு செய்யும் ....

அப்பா, அம்மா, இளைஞனான மகன் கொண்ட குடும்பத்துக்கு வீட்டு உதவியாக வைத்திருந்த ஒரு சிறு பெண் அடித்துக் கொல்லப்பட்டு தூக்கில் மாட்டப்பட்டதைப் பற்றிய கல்பனா சர்மாவின் கட்டுரை இந்து ஞாயிறு பத்திரிகையில் வெளியாகியிருந்தது. அந்தப் பெண் உதட்டுச் சாயம் ஒன்றை யாரும் இல்லாத நேரத்தில் பயன்படுத்த முயன்றதை அங்கே வந்த அந்தக் குடும்பத்தின் இன்னொரு உறுப்பினர் பார்த்து விட்டாராம். "வேலை பார்க்க வந்த நாய்"க்கு உதட்டுச் சாயத்தைத் தொட என்ன துணிவு என்ற கோபத்தில் அடித்துக் கட்டிப் போட்டதில் குழந்தை இறந்து விடவே, உடலை கட்டித் தூக்கி விட்டு அம்மாவும் அப்பாவும் காவலரை அழைத்தார்களாம்.

சுட்டி இங்கே

கடமை உணர்ச்சியுள்ள காவலர்கள், தம் வேலையை செய்து துருவி விசாரித்து மேற்சொன்ன விவரங்களை வெளியில் கொண்டு வந்திருக்கிறார்கள். இவ்வளவுதான் நடந்தது, இதை விட மோசமாக எதுவும் நடந்து விடவில்லை. :-(

மும்பை குண்டு வெடிப்பில் இருநூறு பேர் இறந்ததற்கு உலகம் முழுவதும் கண்டனம். இந்த பிஞ்சுக் குழந்தையின் உயிர் எந்த வகையில் குறைந்தது. இவளைப் போல எத்தனை ஆயிரம் குழந்தைகள் வதை படுகிறார்கள். இதற்கு சிறப்புப் பிரிவு ஏன் அமைக்கப்படுவதில்லை? பிரதம மந்திரி ஏன் நாட்டுக்கு உரை ஆற்றவில்லை? நாகரீகம் அடைந்தவர்கள் என்று தம்மையே அழைத்துக் கொள்ளும் இந்த சமூகத்திற்கே குண்டு வைத்து தகர்த்தால்தான் என்ன?

ஒரு உறவினர் சென்னையைச் சுற்றிப் பார்க்க வருகிறோம், உங்கள் வீட்டில் தங்கிக் கொள்கிறோம் என்று குடும்பத்தோடு வந்தார்கள். கணவன், மனைவி, மூன்று வயதில் ஒரு பெண் குழந்தை, கைக்குழந்தை ஒன்று. கூடவே கண்களில் கனவு கூட மிஞ்சாத ஒரு சிறு பெண். கைக்குழந்தையைப் பார்த்துக் கொள்ளவாம். பத்து வயது கூட இருக்காது. அவர்கள் என்ன சமாதானம் சொன்னாலும் ஏற்றுக் கொள்ளவே முடியாத ஒன்று. குழந்தை அழும் போது ஓடிப் போய் அதற்கான தேவைகளைப் பார்ப்பது, பையனுக்கு சாப்பாடு ஊட்டுவது, இவர்கள் வெளியே போகும் போது கூடை தூக்கிக் கொண்டே போவது என்று அந்தப் பெண் பேசாமல் பல வேலைகளைச் செய்தது.

அந்த ஆள் ஒரு பெரிய அரசுத் துறை நிறுவனத்தில் பொறியாளர். மனைவி சோகை பிடித்து எட்டிய பொருளை எடுக்கக் கூட முடியாது சோம்பியிருந்தாள்.

கணவன் மனைவி இருவருமே, தமது/குழந்தைகளின் வேலைகளைத் தாமே பார்த்துக் கொள்ளும் வயதுடையவர்கள்தாம். தவறான வாழ்க்கை முறையால், அந்தப் பெண் தன் உடலை வீணடித்துக் கொண்டிருந்தாள். அப்படியே முடியாமல் இருந்தால் வீட்டில் தங்கி சிகிச்சை பார்த்துக் கொள்ள வேண்டியதுதானே தவிர ஒரு குழந்தையின் வாழ்க்கையையும் இழுத்துக் கொண்டு மகிழ்வு உலா என்ன வேண்டிக் கிடக்கிறது!

தமிழகத்தில் வீட்டு வேலை செய்பவர்களின் நிலைமை அவ்வளவு மோசமில்லை. அவர்களும் நன்கு பேசி, தம்மை யாரும் இழிவாக நடத்தி விட அனுமதித்து விடுவதில்லை. ஆனால் வட மாநிலங்களில் நிலைமை மிக மோசம். எனக்கு தெரிந்த சில அவலங்கள்.

திருமணங்களிலும், ஆடம்பரப் பொருட்களிலும் பல ஆயிரங்களை இறைக்கும் இந்த மனிதர்கள், வேலைக்காரர்கள் என்று வரும் போது கணக்கு பார்க்க ஆரம்பித்து விடுகிறார்கள். சில நூறு ரூபாய் கொடுத்து வேலைக்கு வைத்து விட்ட ஒருவர் ஓரிரு நிமிடங்கள் ஓய்வாக உட்கார்ந்து விடக் கூடாது, அவ்வளவுதான் புதிதாக ஒரு பணியைச் சுமத்தி விடுவார்கள். அவர்கள் என்ன சாப்பிடுகிறார்கள் என்பதற்கும் தனிக் கணக்கு உண்டு.

மனிதனை மனிதனாக மதிக்காத இந்தப் பழக்கங்கள் அழிவில்தான் கொண்டு விடும். குழந்தைகளை வேலைக்கு வைப்பது பெருங்குற்றம். நம்முடைய வேலைகளை நாமே செய்ய முடியாமல், நல்ல உடல் திறனுடைய வயது வந்த ஒருவரை வேலைக்கு அமர்த்தி கொண்டாலும் காசு கொடுப்பதாலேயே அவர்களை நமது அடிமைகளாக நம்மை விடக் குறைந்தவர்களாக நினைக்காமல், நம்மால் முடியாத நம்முடைய சொந்த வேலையை செய்ய முன் வந்துள்ள அத்தகையவர்களை கடவுளாக பாவிக்க வேண்டும்.

"இவர்களுக்கெல்லாம் கொஞ்சம் இடம் கொடுத்தால் தலைக்கு மேல் ஏறி விடுவார்கள்" என்று அவர்கள் வேற்று கிரகத்திலிருந்து வந்தவர்கள் போல ஒரு சில சகோதரிகள் பேசுவதைக் கேட்டிருக்கிறேன். "வைக்கிற இடத்துலதான் வச்சிக்கணும்" என்று இட ஒதுக்கீடு வேறு.

மனிதன் மனிதனை இழிவு செய்யும் மடமையை கொளுத்துவோம்்.