வரிகளும் சாவும் (economics 13)

வாழ்க்கையில் தவிர்க்க முடியாதவை வரிகளும் சாவும்தான் என்று ஒரு ஆங்கிலப் பழமொழி ஒன்று உண்டு. அரசாங்கம் வரி விதிப்பதற்கு இரண்டு நோக்கங்கள்,

• செலவுக்குத் தேவையான வருமானத்தைப் பெறுவது ஒன்று.
  
• மற்றொன்று, குறிப்பிட்ட செய்கையை செய்யாமல் குறைக்க நினைப்பது.

பெட்ரோல் மீது வரியே இல்லா விட்டால் விலை லிட்டருக்கு இருபது ரூபாய் என்று விற்க முடியுமாம். சுங்க வரி, கலால் வரி, விற்பனை வரி என்று பல நிலைகளில் பல்வேறு முனைகளில் விதிக்கப்படும் வரி அரசுக்கு வருவாயைக் கொடுக்கிறது. வரி விதிப்பதின் விளைவுகளைப் புரிந்து கொள்வதற்கும் தேவை/வழங்கல் தொடர்பான பொருளாதாரப் புரிதல்கள் பயன்படுகின்றன.

முதலில் வருமான நெகிழ்ச்சி. 90களில் பொருளாதாரச் சீர்திருத்தம் நடந்து கொண்டிருந்த போது பல பொருட்களின் மீதான வரிகள் குறைக்கப்பட்டன. வரி வீதம் குறைந்தாலும், அதனால் பொருட்களின் விற்பனை அளவு அதிகமாவதால் அரசுக்கு வருமானம் அதிகமாகும் என்று கணித்து பெரும்பாலான பொருட்களுக்கு அது சரியாகவே இருந்தது.

1. இருபதாயிரம் செலவில் சந்தைக்கு வரும் வண்ணத் தொலைக்காட்சிப் பெட்டி விற்பனை மீது 90 சதவீதம் வரி போட்டால், விற்கும் விலை முப்பத்தெட்டாயிரத்தை எட்டி விடும்.
2. இருபதாயிரத்துக்கு வாங்கியிருக்கக் கூடிய பலர் தொலைக்காட்சிப் பெட்டியே வாங்காமல் விட்டு விடுவார்கள். இப்போது மாதம் பத்தாயிரம் பெட்டிகள் விற்று அரசுக்கு 18 கோடி ரூபாய் (ஒரு பெட்டிக்கு பதினெட்டாயிரம்) வருமானம் கிடைக்கிறது.
   
3. வரியை இருபது சதவீதமாகக் குறைக்கும் போது விற்கும் விலை இருபத்தைந்தாயிரத்துக்கு சரிந்து விடும். இப்போது பல குடும்பங்கள், குறைந்த விலையில் வாங்க முன் வருகிறார்கள். அந்த எண்ணிக்கை ஒரு லட்சம் என்று வைத்துக் கொள்வோம். ஒரு பெட்டிக்கு ஐந்தாயிரம் வீதம் ஒரு லட்சம் பெட்டிக்கு ஐம்பது கோடி ரூபாய் வருமானம் கிடைகிறது.
   

இப்படி தேவை வழங்கல் விதியின் மீது பயணம் செய்து அரசு வருமானம் அதிகரித்து விடலாம்.

இரண்டாவது புதிய வரி ஒன்றைக் கட்டுவது யார் என்ற கேள்வி.

ஒரு பொருளின் தேவை நெகிழ்ச்சி குறைவாக இருக்கும் போது விலை அதிகமானால் வாங்கும் அளவு குறைவது இல்லை. அதனால் வரிச் சுமையை வியாபாரி விலையில் முற்றிலும் ஏற்றி விடுவார். நுகர்வோருக்கு அதை வாங்கியே தீர வேண்டிய தேவை இருப்பதால் அதிகமான விலை கொடுத்து வாங்கி கொள்வார்கள். அரிசி விற்பனையில் வரி விதித்தால் வரி முழுவதும் வாங்குபவர்களின் கையைக் கடிக்கும்.

இதுவே தேவை நெகிழ்ச்சி அதிகமான ஆடம்பரப் பொருட்கள் அல்லது மாற்றுப் பொருட்கள் உள்ளவற்றின் மீதான வரியை ஒட்டி விலையை ஏற்றினால் வாங்கும் அளவு குறைந்து பொருள் தேங்க ஆரம்பித்து விடும். அந்த நிலையில் விற்பனையாளர்கள், தமது லாபத்தைச் சுருக்கிக் கொண்டு வரியின் ஒரு பகுதியை தாமே ஏற்றுக் கொள்ளலாம்.

உப்பு வரி கொடுக்க மாட்டோம் என்று காந்தி போராடியதையும் இதன் மூலம் புரிந்து கொள்ளலாம். அத்தியாவசியப் பொருளான உப்பின் மீது விதிக்கப்படும் வரி ஏழைகளின் மீது முற்றிலுமாகப் போய் விடுகிறது. அதன் தேவை நெகிழ்ச்சி மிகக் குறைவு. எனவே அதன் மூலம் வருமானம் ஈட்டுவது அரசுக்குத் தகாது என்பதுதான் அந்தப் போராட்டத்தின் அடிப்படை வலிமை.

மூன்றாவதாக வருமானத்துக்காக மட்டுமின்றி வரி விதிப்பின் மூலம் நுகர்வைக் கட்டுப்படுத்துதல். தொண்ணூறுகளுக்கு முன்பு, தொலைக்காட்சி பெட்டிகள் முதலானவற்றின் மீது உயர்ந்த வரி விதிக்கப்பட்டதை, அத்தகைய ஆடம்பரப் பொருட்கள் பயன்படுத்தப்படுவதைக் கட்டுப்படுத்துகிறோம் என்று நியாயப்படுத்தினார்கள். இன்றும் சிகரெட், மது பானம் மீது விதிக்கப்படும் வரிகள் ஆண்டு தோறும் ஏறிக் கொண்டே போகின்றன. யாரும் அதை எதிர்ப்பதில்லை. இந்தப் பொருட்களின் விலை, வரி விதிப்பின் மூலம் ஏறினால் அதைப் பயன்படுத்துபவர்களுக்கு ஒரு தடையாக மாறும் என்ற சமூகத்தின் நம்பிக்கைதான் அது.

இது போல நல்லொழுக்கக் காரணங்களுக்கான வரி வருமானத்தை கணக்கில் எடுத்து ஒரு அரசு செயல்படும்போது பல கேள்விகள் எழுகின்றன. மது விற்பனையில் வருமானம் வருகிறது என்று அரசே அதைக் கையில் எடுத்து, விற்பனை பெருக எல்லா நடவடிக்கை எடுப்பது, மதுவின் மீதான வரியின் நோக்கத்தையே பாழ் படுத்தி விடுகிறது கண்ணிரண்டும் விற்று சித்திரம் வாங்கும் மூடரைப் போல, உடனடி வருமானத்துக்காக தம் மக்களின் வருங்கால நலனைப் பணயம் வைக்கின்றன அரசுகள்.

• வரிகளுக்கு நேர் எதிரானவை மானியங்கள். குறிப்பிட்ட பொருளின் விலையைக் குறைக்க மானியம் அளிப்பதும் பரவலாக நடக்கிறது. நியாய விலைக்கடையில் வழங்கப்படும் அரிசி, சர்க்கரை போன்றவை குறிப்பிடத் தக்கவை.
  
• இன்னொரு முறை விலைக் கட்டுப்பாடு. அரிசி கிலோ பதினைந்து ரூபாய்க்கு மேல் யாரும் விற்கக் கூடாது என்று விலைக் கட்டுப்பாடு கொண்டு வருவதும் நடக்கின்றன.
  
  அப்போது என்ன நடக்கும்? சந்தை விலையான இருபது ரூபாய்க்கு வாங்குவதை விட பதினைந்து ரூபாய்க்கு வாங்குபவர்களின் எண்ணிக்கை பெருகி விடும். ஆனால் விற்பவர்களின் வழங்கல் அளவு அந்தக் குறைந்த விலையில் குறைந்து விடும். இரண்டுக்கும் நடுவிலான வேறுபாட்டினால் பலருக்கு அரிசி கிடைக்காது. முதலில் வந்தவர்கள் இருப்பதை வாங்கிச் சென்று விட தாமதமாக வருபவர்களுக்கு வெறுங்கைதான்.
  
  இதைச் சமாளிக்க செயற்கையான சில நடவடிக்கைகள் எடுக்க வேண்டியிருக்கும். ஒவ்வொருவருக்கும் ஒரு அட்டை கொடுத்து நபருக்கு இத்தனை கிலோதான் என்று முதலில் வருபவர் நூறு கிலோ வாங்கத் தயாராக இருந்தாலும் (விலை குறைவாச்சே), ஐம்பது கிலோ மட்டுமே கொடுத்து மிச்சப்படுத்திக் கொண்டால், கடைசி வரை வருபவர்களுக்கு அவர்கள் பங்கைக் கொடுத்து விடலாம். இதிலும் பல சிக்கல்கள். எத்தனை கிலோவில் மட்டுப் படுத்த வேண்டும் என்று கணக்குப் போடுவது எளிதான வேலை இல்லை.
  
  கையில் பசை அதிகமாக உள்ளவர்கள் மற்றவர்கள் கண்ணில் படாமல் கடைக்காரரிடம் பின் வாசலில் பேரம் பேச ஒரு கள்ளச் சந்தை உருவாகி நிர்ணயிக்கப்பட்ட விலையை விட அதிகமாக காசு கொடுத்து அவருக்குப் பொருள் கிடைத்து விடுகிறது. இதில் எல்லாம் ஒவ்வொருவருக்கும் நேரச் செலவும் மன உளைச்சலும் ஏராளம்.