பன்னாட்டு வர்த்தகம் (economics 6)

இப்படி ஒர் ஊருக்குள் நடக்கும் கொடுக்கல் வாங்கல்களை, வேலை பிரித்துக் கொள்ளலை, ஒரே வேலையைக் கற்றுத் தேர்ந்து கொள்வதை உலகமெங்கும் விரித்துப் பார்த்தால் அதுதான் பன்னாட்டு வணிகம்.

• இந்தியாவில் குறைந்த சம்பளத்தில் நிறுவனச் சேவைகளை செய்து கொள்ள முடியுமா,
• சீனாவில் குறைந்த செலவில் பொருட்களை உற்பத்தி செய்து கொள்ள முடியுமா,
  

அந்த வேலைகளை மட்டும் செய்து தமது பங்கை அளித்துக் கொள்கிறார்கள் ஆயிரக்கணக்கான வல்லுநர்களும் தொழிலாளர்களும்.

• அமெரிக்காவிலிருந்துதான் பேர் உருவான பானங்கள் உருவாகின்றனவா,
• ஆஸ்திரேலியாவிலிருந்துதான் தரமான் ஓட்ஸ் கிடைக்கிறதா,
  

இந்தியாவிலும் அதற்கான காசு கொடுத்து வாங்கிக் கொள்கிறோம்.

ஒவ்வொருத்தரும் தனக்குத் தேவையான

• நெல்லைப் பயிரிட்டுக் கொள்ள வேண்டும்,
  
• வேண்டிய துணிகளை செய்து கொள்ள வேண்டும்,
  
• வீட்டைக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும் என்று இருந்தால்
  

இவ்வளவு வசதிகள் பெருகியிருக்க முடியுமா?

வேலைப் பிரித்தலை நீட்டி நீட்டி இன்றைக்கு உலக வர்த்தகம் கொடி கட்டிப் பறக்கிறது. பொருளாதாரவியலைப் பொருத்த வரை இது மாதிரி கொடுக்கல் வாங்கல் பெருகுவது, நாடுகளுக்கிடையேயோ, தனி நபர்களுக்கிடையேயோ எப்போதுமே நல்லதுதான். ஆனால் ஏன் இவ்வளவு எதிர்ப்புகள், உலக மயமாக்கலுக்கு, பொருளாதார சீர்திருத்தங்களுக்கு?

இது எல்லாம் சரிவர நடக்க, பல வலிகளைத் தாங்கிக் கொள்ள வேன்டியிருக்கும். போகப் போக, நீண்ட காலத்தில் எல்லோருக்கும் நன்மை கிடைத்து விடும் என்பது பொருளாதாரவியலின் விடை. உடனடிக் காலத்தில் வரும் வருத்தங்களைத் தாங்கிக் கொள்ள முடியாமல்தான் போராட்டங்கள். "சொல்லப் போனால் நீண்ட கால நோக்கில் நாம் எல்லோரும் செத்து விடுவோமே" என்ற ஒரு பொருளாதார நிபுணர் சொன்னது மிகப் புகழ் பெற்ற வாக்கு.

மூலதனமும் உடைமையும்
இன்றைய செலவுகளைக் குறைத்துக் கொண்டு நாளைய முன்னேற்றத்துக்காக சேமிப்பதுதான் மூலதனம் உருவாகும் வழி. நம்மைச் சுற்றிப் பார்த்தால் எல்லாமே பெரிய அளவு மூலதனங்களில் உருவானவை. இவை எதிர்கால உற்பத்தியைப் பெருக்க உதவுபவை. இன்றைக்குப் பயன்பாட்டில் இருக்கும் சாலைகள், வீடுகள், தொழிற்சாலைகள், இயந்திரங்கள், நாம் வாங்கிய பட்டங்கள், வீட்டில் இருக்கும் தொலைக்காட்சி பெட்டி எல்லாமே மூலதனங்கள். ஒரு முறை செலவளித்து விட்டு அவற்றின் பலனை பல ஆண்டுகளுக்கு அறுவடை செய்கிறோம். செலவளித்த ஆண்டில் கொஞ்சம் கையைக் கடித்தாலும் வரும் ஆண்டுகளில் பல மடங்காக பலன் தந்து விடுபவை மூலதனங்கள்.

மூன்று வகையான வளங்களில் நிலத்துக்கு சொந்தக்காரர்கள் தனி மனிதர்கள், தண்ணீருக்கு தனி சொந்தக்காரர் இல்லை, காற்று எல்லோருக்கும் பொது, கனிம வளங்கள், மரங்கள், செடிகள் என்று பல வகை இயற்கை வளங்களுக்கு உடைமை சமூக அளவில், தனி மனித அளவில் கலந்து இருக்கிறது.

இரண்டாவதான மனித வளத்தை யாரும் விற்று வாங்க முடியாது. அடிமைச் சமூகங்களில் மனிதர்களைச் சொத்தாக வைத்திருந்த நிலைமை மாறி இன்றைக்கு ஒவ்வொருவரும் தன்னுடைய உழைப்பை வாடகைக்கு மட்டுமே கொடுக்கும் முறை வந்து விட்டது.

மூன்றாவது இன்றைய சேமிப்பை தியாகம் செய்து நாளைய பலனை உருவாக்கும் சேமிப்பு/மூலதனம். இது தனி மனித உரிமையாகத்தான் இருக்க வேண்டும் என்பதில் எந்தக் கேள்வியும் இல்லை. நான் சம்பாதித்த பணத்தை செலவளிக்கா விட்டால், அதில் விளையும் பலன்கள் எனக்கே வந்து சேருகின்றன.

தனி மனித உடைமைகளாக இருக்கும் போது அவற்றை பார்த்துக் கொள்வதில் சுணக்கம் இல்லை. நம் வீடு, நம் பொருள் என்றால் பார்த்துக் கொள்ளும் நாம் பொதுச் சொத்து என்று வந்தால் அதை அசிங்கமாக்கத் தயங்குவதில்லை. அதனால்தான் சுத்தம் மிளிரும் வீடுகளுக்கு வெளியே குப்பைக் குவியல்களும், வெள்ளை சட்டை போட்டு வண்டியில் போகும் மனிதரின் சட்டையை காற்றே கறுப்பாக்கி விடுவதும் நடக்கின்றன.

இப்படிச் சந்தை சார்ந்த கொடுக்கல் வாங்கல்கள், லாபம் இழப்பு, ஊதியம் என்றே விட்டு விட்டால் எல்லாம் சரியாக நடந்து விடும், அரசாங்கங்கள் தம் கையை வைத்துக் கொண்டு சும்மா இருந்தால் போது, தனி மனித சுயநலம் எல்லாவற்றையும் சரியாக நடத்திக் கொள்ளும் என்பது ஆதம் ஸ்மித்தின் கொள்கை. அது கிட்டத்தட்ட நூற்றியம்பைது ஆண்டுகள் கோலோச்சியது. இடையில் கார்ல் மார்க்ஸின் புரட்சிகரமான அறிவு பூர்வமான அலசலின் விளைவாகத் தோன்றிய கம்யூனிசக் கொள்கைகள் உலகின் சில பகுதிகளை மாற்று வழியில் செலுத்த ஆரம்பித்தன.

அப்புறமும் 1930களில் வந்த பெரும் பொருளாதார பின்னடைவின் போது சந்தை கொடுக்கல் வாங்கல்களின் குறைகள் வெளிப்படையாகத் தெரிந்தன. தனி மனித சுயநலங்களில் அரசாங்கங்கள் மூலமாக சமூகம் கட்டுப்பாடு செலுத்த வேண்டும் என்பதும் இன்று அனைவராலும் ஏற்றுக் கொள்ளப்படும் கொள்கையாகி விட்டது.

எங்கெல்லாம் அரசாங்கத்துக்கு வேலை?