பொதுவுடமை அல்லது உடோபியா

இப்படி ஒரு உலகை கற்பனை செய்து கொள்ளுங்கள்.

உலகில் வாழும் எல்லா உயிரினங்களுக்கும் தேவையான உணவுப் பொருட்கள் தாராளமாகத் தங்கு தடையின்றிக் கிடைக்கின்றன. உடுத்துவதற்கு உடைக்கும் பஞ்சமில்லை.

யாருக்கு என்ன வேலை செய்ய விருப்பமோ அவர் அந்த வேலையைச் செய்யலாம். காலையில் எழுந்து தோட்ட வேலை, நாளின் முற்பகுதியில் கணினி நிரல் எழுதுதல், மத்தியானம் நண்பருடன் சதுரங்கம் விளையாட்டு, மாலையில் ஒரு இயந்திரத்தின் மாதிரி உருவாக்கும் பணி, இரவில் காந்தியின் கொள்கைகளைப் பற்றிய ஒரு அலசல் கட்டுரை எழுத்து என்று ஒருவர் தனது நாளை செலவிடுகிறார்.

எல்லா மனிதரும் எல்லோரையும் நேசிக்கிறார்கள். பிறருக்கு எப்படி உதவியாக அமையும் என்ற நோக்கத்தோடுதான் எந்த வேலையும் செய்கிறார்கள் மக்கள். குழந்தைகள் எல்லாம் மகிழ்ச்சியாக ஆடிப் பாடிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். கதை சொல்வதில் இன்பம் காணும் ஆண்களும் பெண்களும் குழந்தைகளைக் கூட்டி வைத்துப் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள். குழந்தைகளுடன் விளையாட விரும்புபவர்கள் விளையாட்டிலும் இறங்குகிறார்கள்.

பயிர் செய்வதில் உண்மையான ஆர்வமும் அந்தத் தொழிலில் தன் மகிழ்ச்சியைக் காணும் மாந்தர் இயந்திரங்களின் துணையோடு முழு உலகத்துக்கும் தேவையான உணவுகளை விளைவித்து விடுகின்றனர். யாரும் செய்ய விரும்பாத, மனிதனுக்குப் பொருந்தாத வேலைகளைச் செய்ய இயந்திரங்கள் உள்ளன.

சாப்பாடு இல்லாமல் யாரும் பட்டினிக் கிடப்பதில்லை. எப்போது பசிக்கிறதோ அப்போது பக்கத்தில் இருக்கும் வீட்டுக்குள் போனால் வீட்டுக் காரர்கள் அன்போடு வரவேற்று உணவுப் பொருட்களைக் கொடுக்கிறார்கள். யாரும் பேராசையுடன் சொத்துக்களையும் நிலத்தையும் வளைத்துப் போட்டுக் கொள்வதில்லை. என்ன தேவையோ அதை மட்டும் பயன்படுத்திக் கொள்கிறார்கள். நாளைக்கு இல்லாமல் போய் விடுமே என்ற பயமே யாருக்கும் இல்லை. எல்லாம் எப்போதும் எல்லாருக்கும் கிடைக்கிறது.

அரசாங்கம், ராணுவம், வரி விதிப்பு என்று எதுவுமே இல்லை. காவல் நிலையங்கள் கிடையாது. நீதி மன்றங்கள் தேவையில்லை.

வெளியில் போகும்போதோ தூங்கும் போதோ வீட்டைப் பூட்டிக் கொள்ள வேண்டிய தேவையே இல்லை. இல்லாமை இல்லாத நிலை இருப்பதால் யாரும் எதை வேண்டுமானாலும் எடுத்துக் கொள்ளலாம்.

கொஞ்சம் இருங்கள். இது என்ன பைத்தியக்காரக் கனவு என்று சிரிக்கும் முன், இதை பார்த்தவர்கள் இல்லையா என்று யோசித்துப் பாருங்கள். நம்முடைய கிராமங்களில் ஏறக்குறைய இந்த நிலைதானே? என்னுடைய தாத்தா ஊரில் சாப்பாடு எந்த வீட்டிலும் கிடைக்கும், வீட்டு வாசலை அடைப்பது நள்ளிரவுக்கு அப்புறம்தான். காவல் நிலையங்கள் ஊருக்கு வெளியே ஒதுங்கி இருக்கும். எல்லோரும் எல்லோருடனும் அன்புடனும், உண்மையான அக்கறையுடனும் பழகுவார்கள். நேரத்தை வீணடிக்கும் பழக்கங்களும், கருவிகளும் பெரும்பாலும் ஒதுக்கப்பட்டிருந்தன.

நாம் நினைத்தால் நம் வாழ் நாளில் ஒரு பொதுவுடமை சமூகத்தைக் காணலாம். அதற்கு கத்தி ஏந்திய புரட்சி தேவையில்லை. அதற்கு பங்குச் சந்தைகள் தேவையில்லை. இன்றைய தொழில் நுட்ப வளர்ச்சியும், தகவல் தொடர்பு கருவிகளும் உண்மையான முழுமையான பொதுவுடமை சமூகத்துக்கு நம்மை இட்டுச் செல்லப் பயன்படும். மனிதனுக்கு மனம் இருக்கிறதா என்பது மட்டுமே கேள்வி?