இந்தியாவின் உணவுப் பாதுகாப்பு

ஜூலை 6 இந்து நாளிதழில் எம் எஸ் சுவாமிநாதன் அவர்கள் இரண்டாவது பசுமைப் புரட்சியின் தேவை பற்றி எழுதியிருக்கிறார்.

மதுரா சுவாமிநாதன் இன்றைய (செப்டெம்பர் 1) இந்து நாளிதழில் அரசின் அலட்சியத்தைப் பற்றி எழுதியிருக்கிறார் பற்றி எழுதியிருக்கிறார்.

இந்த ஆண்டும் வெளி நாட்டிலிருந்து கோதுமை இறக்கு மதி செய்ய வேண்டியிருக்கும் நிலைமை கவலை தரக்கூடியது. பாதிக்கும் மேற்பட்ட மக்கள் விவசாயத்தில் ஈடுபட்டிருக்கும் நம் நாட்டில் நமக்குத் தேவையான உணவு தானியங்களை நாமே உற்பத்தி செய்து கொள்ள முடியாமை அரசின் தவறான கொள்கைகளால்தான் என்று கூறலாம். உழவர்களுக்கு சரியான விலை கொடுத்து கோதுமை வாங்கிக் கொள்ளாமல் (குவின்டாலுக்கு 750 ரூபாய்), இதே அரசு வெளி நாடுகளிலிருந்து குவின்டாலுக்கு 1000 ரூபாய் கொடுத்து இறக்குமதி செய்ய முன் வந்துள்ளது.

அதே ஆயிரம் ரூபாய் விவாசாயிகளுக்கு விலையாகக் கொடுக்கப்பட்டால், பயிரிடும் பொருளாதாரக் கணக்கு மாறி உற்பத்தி அதிகரிக்கும் நிலை ஏற்படாதா?

சுவாமி நாதனின் கட்டுரையில், வியாபாரிகளையும், பொதுச்சந்தையையும் நம்பியிராமல் கிராமங்கள் தோறும் தானியக் கிடங்குகள் ஏற்படுத்த வேண்டும் என்றும் அதை உள்ளூர் மக்களே நிர்வகிக்க வேண்டும் என்று அறிவுறுத்துகிறார். குறைந்த பட்சம் சில கிராமங்களின் ஒன்றிய நிலையில் உணவு தானியக் கிடங்குகள் ஏற்படுத்தப்பட வேண்டும். அதன் மூலமாக தமது விளைபொருட்களை விவசாயிகள் சேமித்து அரசுத் திட்டங்களுக்கும் பொது விநியோகத்துக்கும் பயன்படுத்தலாம்.

விளைச்சல் முடிந்ததும், குறிப்பிட்ட விலையை விவசாயிக்கு அரசு அளித்து, தானியங்களை உள்ளூர் கிடங்குகளில் சேமிக்க வேண்டும். மறைமுகமாக இத்தகையக் கிடங்குகளுக்கு வங்கிக் கடன் அளிப்பதும் மூலமும் செய்யலாம். அந்த வட்டாரத்தில் தேவைப்படும், உணவுக்கு வேலை, நியாய விலை விற்பனை போன்ற தேவைகளுக்கு இங்கிருந்தே தானியங்கள் அனுப்பப்பட வேண்டும்.

தனியார் வியாபாரிகள், தரகர்கள் விவசாயிகளின் தேவைகளைப் பயன்படுத்தி அவர்களுக்கு சரியான விலை கொடுக்காமல் பொருட்களை வாங்கிச் சென்று விடுவதைத் தடுக்க இத்தகைய கிடங்குகள் மூலம் குறைந்த பட்ச விலை வைத்தே விற்பனை செய்ய வேண்டும். எண்ணெய் விற்கும் நாடுகள் கூட்டு சேர்ந்து எண்ணெய் விலை உலகச் சந்தையில் குறைந்து விடக் கூடாது என்று செயல்படுவதைப் போல, நாடெங்கும் இருக்கும் இந்த விவசாயக் கூட்டுறவு கிடங்குகள், குறிப்பிட்ட விலைக்குக் கீழ் தானியங்களை விற்பதில்லை என்று முடிவு செய்ய வேண்டும். அத்தகைய முடிவு அரசுக் கொள்கை மூலம் அமைக்கப் பட வேண்டும்.

அடக்க விலையில் யார் வேண்டுமானாலும் வாங்கிச் செல்லலாம் என்று வசதி ஏற்படுத்திக் கொடுத்தால் நகரிலிருந்து குடும்பங்கள் கூட தமது மாதத் தேவைகளை வாங்கிச் செல்லலாம். அரசின் நெல் கொள்முதல் விலை கிலோவுக்கு பத்து ரூபாய் கூட இல்லாமல் இருக்கும் போது வெளிச் சந்தையில் அரிசி இருபது ரூபாய்க்கு மேல் விற்பது ஏன்? நெல்லை குத்தி உமி நீக்க தரம் பிரித்து விற்க பத்து ரூபாய் செலவாகி விடுமா என்ன?

இந்தக் கிடங்குகளில் அரிசியாக மாற்றி விற்பனை செய்ய வேண்டும். இந்தியாவை உணவு உற்பத்தியில் தன்னிறைவு அடையச் செய்த பசுமைப் புரட்சியின் தந்தை சுவாமிநாதன் இவ்வளவு ஆண்டுகளுக்குப் பிறகு உணவு தானிய இறக்குமதி செய்ய வேண்டியிருப்பது கண்டு கண்டிப்பாக மனம் கசந்து போயிருப்பார். இன்னும் கொஞ்ச ஆண்டுகளில் எதற்கு வீணாக அரிசி இறக்குமதி செய்து கடையில் வாங்கி சமைக்க வேண்டும், அமெரிக்காவிலிருந்து சமைத்து வரும் உணவுப் பொருட்களை நேரடியாக வாங்கி உண்டு விடுவோமே என்று உயர் மத்திய தர மக்கள் நினைக்கும் நிலைமை வந்து விடலாம்.

அவர்களுக்கு அப்படி வாங்க வாய்ப்பு இருக்கும் அதே நேரத்தில், இன்னும் பல்லாயிரக்கணக்கான கிராம மக்கள் ஏழை மக்கள் நசுக்கப்பட்டுக் கொண்டிருப்பார்க. ப சிதம்பரம் ஐயா, என்ன நடந்து கொண்டிருக்கிறது?