செருப்பாலடியுங்கள்

2004ம் ஆண்டு நடந்த நாடாளுமன்றத் தேர்தலின் போது என்டிடிவியின் தேர்தல் நிகழ்ச்சிகளை வழக்கமாகப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தேன். அதில் மனதில் பதிந்த படத் துணுக்குகள் இரண்டு:

1. இந்தியா ஒளிர்கிறது என்று மேல்தட்டு மக்களின் வீடுகளில் எல்லாம் சாண்டலியர்களுக்கு மெருகேற்றி விட்ட மிதப்பில் தேசிய ஜனநாயக முன்னணி அலட்டிக் கொண்டிருந்த தேர்தல். அந்த முன்னணியின் முன்னணி கட்சியின் இளம் தலைமுறை தலைவர் (50 வயது ஆகி விட்டிருந்தது) பிரமோத் மகாஜன்.

தேர்தல் அன்று காலையில் தலைவர்கள் என்ன செய்கிறார்கள் என்று காண்பிக்கும் போது, இவர் தனது வீட்டில் இருக்கும் உயர்தர தனியார் உடற்பயிற்சி அறையில் ஓட வைக்கும் கருவியில் ஓடிக் கொண்டே பேசுவதாக காண்பித்தார்கள்.

2. தமிழகத்தில் மாபெரும் கூட்டணி அமைத்து - திமுக, காங்கிரசு, பாமக, மதிமுக, கம்யூனிஸ்டு கட்சிகள் என்ற முன்னணி தேர்தலில் நாற்பதையும் தமதாக்கிய தேர்தல். அந்தக் கூட்டணியின் தலைவர் மு கருணாநிதியை Follow the leader என்ற நிகழ்ச்சியில் பின்தொடர்ந்தார்கள். அவரது வீட்டின் முன்னறை, ஊர்தி நிறுத்தும் முன்பகுதி, ஊர்தி கிளம்பிப் போவது என்று காண்பித்தார்கள்.

அந்த வீட்டின் அமைப்பும் உள் அலங்காரங்களும் தமிழக மக்கள் தொகையில் மேல்தட்டு ஒரு 5% மக்களுக்கு மட்டும் சாத்தியமாகக் கூடிய ஆடம்பரத்தில் இருந்தன.

இந்த இரண்டுமே கிட்டத்தட்ட ஒரு அதிர்ச்சியளிக்கும் காட்சிகளாக எனக்கு தோன்றின. அரசியல்வாதிகள் என்றால் கதர் வேட்டி கட்டிக் கொண்டு மக்களிடம் உண்டியல் குலுக்கி வாழ்வார்கள். திரைப்படங்களில் வரும் அதிரடி வில்ல அரசியல்வாதிகள்தான் அடாவடி செய்து செல்வத்தில் கொழிப்பார்கள் என்ற கனவுலகத்தில் வாழ்ந்து கொண்டிருந்த என்னை உலுக்கி எழுப்பியது.

'ஜெயலலிதா எத்தனை சோடி செருப்புகள் வைத்திருந்தார், எத்தனை புடவைகள் வைத்திருந்தார், எவ்வளவு பணம் செலவழித்து வளர்ப்பு மகனுக்குத் திருமணம் செய்வித்தார்' என்று தகவல்கள் பத்திரிகைகளில் நிரம்பிய 1990களில் மக்களுக்கு ஏற்பட்ட அதிர்ச்சியும் கோபமும் அடுத்த 10 ஆண்டுகளில் முழுவதுமாக மாறி விட்டனவா என்ன?

'அரசியலில் வந்து விட்டார் என்பதற்காக குடிசையில்தான் வாழ வேண்டுமா என்ன' என்று எதிர்க்கேள்வி கேட்டு சப்பைக் கட்டு கட்டுவார்கள் கருணாநிதியின் அடிப்பொடிகள். 'முதலமைச்சர் ஆகி விட்டார் என்பதால் பெண்ணுக்கு உரிய புடவை, அணிகலன்கள் ஆசையெல்லாம் விட்டுக் கொடுத்த வேண்டுமா' என்று ஜெயலலிதாவுக்கு சப்பைக் கட்டியிருந்தால் எவ்வளவு முட்டாள்தனமாக இருந்திருக்கும்.

இரண்டு சப்பைக்கட்டுக்கும் என்னுடைய பதில் 'ஆமாம், அரசியல்வாதியாகி பொது வாழ்க்கைக்கு வருவதற்கான அடிப்படைத் தகுதி எளிய வாழ்க்கை வாழ்வதும், தமது மக்களின் வாழ்க்கை முறையை பகிர்ந்து கொள்வதும்தான்.' குடிமக்கள் பட்டினியிலும், வேதனையிலும் வாடும் போது கேக் தின்னச் சொன்ன மேரி அரசிக்கும், பிலிப்பைன்சின் இமல்டா மார்க்கோசுக்கும் இந்த கயவாளிகளுக்கும் எந்த வேறுபாடும் கிடையாது.

குளிரூட்டப்பட்ட ஊர்தியில்தான் தேர்தல் பிரச்சாரம் செய்யப் போகிறார்கள்! சொரணை கெட்ட மக்கள் கல்லாலடித்து விரட்டாமல், ஆரத்தி எடுத்து காலில் விழுந்து பிச்சைக் காசு வாங்கி வாக்களிக்கிறார்கள்.

கம்யூனிசக் கட்சி தலைவர்கள், உறுப்பினர்கள் தாம் என்ன தொழில் செய்தாலும் கிடைக்கும் வருமானம் அனைத்தையும் கட்சி நிதிக்குக் கொடுத்து விட்டு கட்சி நிர்ணயித்த சம்பளத்தை வாங்கி வாழ்க்கை நடத்துகிறார்கள்.

சிக்கனம் கடைப்பிடிக்கச் சொல்லும் காங்கிரசு தலைமை தமது புதுதில்லி அரண்மனை வீடுகளை விட்டுக் கொடுத்து, சாதாரண ஒரு அடுக்கு மாடிக் குடியிருப்புக்கு வசிக்கப் போகட்டும். தமது கட்டுப்பாட்டிலுள்ள அறக்கட்டளைகளை எல்லாம் நாட்டுக்கு அர்ப்பணித்து விட்டு பொதுமக்களிடம் உண்டியல் ஏந்தி அல்லது அரசு கொடுக்கும் ஊதியத்தில் தமது வயிற்றுப் பாட்டைப் பார்த்துக் கொள்ளட்டும்.

அப்படி வாழ மனதில்லை என்றால், அரசியலை துறந்து நல்லதொரு தொழில் செய்து சம்பாதித்து மனம் போல வாழட்டும்.

செருப்பாலடிக்கப்பட வேண்டிய நாய்களை இன்று அரசுக் கட்டிலில் ஏற்றி வைத்து வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறோம்.