இந்தியா

அமெரிக்க ஐக்கிய நாடுகள் ஒருங்கிணைந்த நாடாக உருவாகி 230 ஆண்டுகளுக்கு மேல் ஆகி விட்டன. அதற்கிடையில் ஒரு உள்நாட்டு யுத்தம் நடத்தி தமது ஒருமைப்பாட்டை உறுதிப்படுத்திக் கொண்டுள்ளார்கள்.

சோவியத் யூனியனின் கூட்டமைப்பு முயற்சி தோல்வி அடைந்து விட்டது. சீனாவின் நிலைமை மற்ற மக்களாட்சி அரசமைப்புகளுடன் ஒப்பிட முடியாத ஒன்றாகத்தான் இருக்கிறது.

20ம் நூற்றாண்டில் பல்வேறு இனங்களுடன், பல்வேறு மொழி பேசும் மக்களுடன், பரந்த நிலப்பரப்பில் ஒரே ஆட்சி அமைக்கும் முயற்சிகள் ஐரோப்பிய யூனியனிலும் இந்தியத் துணைக்கண்டத்திலும்தான் நடந்து வருகின்றன.

'பிரிட்டிஷ்காரன் உண்டாக்கியதுதான் இந்தியா என்ற ஒரு நாடு. அதற்கு முன்பு இந்தியாவே கிடையாது' என்று ஒரு வாதம் உண்டு.

எது எப்படி இருந்தாலும், ஒரே துணைக்கண்டத்தில் வசிக்கும் மக்கள், பல மன்னர்களால் ஆளப்பட்டாலும், நிலப்பரப்பு முழுவதுக்கும் வணிக நோக்கிலும், வழிபாட்டு நோக்கிலும் பயணித்து வருவது பல நூற்றாண்டுகளாக நடந்து கொண்டுதான் இருந்திருக்கும். சீனாவிலிருந்து யுவான் சுவாங், இந்தியா வந்து வடக்கே ஹர்ஷவர்த்தனரையும், மத்தியில் புலிகேசியையும், தெற்கில் பல்லவ நாட்டையும் பார்த்துப் போக முடிந்திருக்கும் போது சாதாரண ஒரு இந்தியப் பயணிக்கும் பெரிய தடைகள் இருந்திருக்காது என்றுதான் தோன்றுகிறது.

ஆங்கிலேய ஆட்சிக்குப் பிறகு சில நூறு குட்டி அரசுகளாக இருக்க வேண்டுமா அல்லது ஒரே இந்திய நாடாக இருக்க வேண்டுமா என்ற கேள்விக்கான விடை ஆங்கிலேயரால் வலுக்கட்டாயமாக கொண்டுவரப்பட்ட நெறிகள் மூலம் மட்டும் கிடைத்திருக்காது. இந்தியாவின் தலைவர்கள் கனவு கண்டு (அப்துல் கலாம் கண்ட கனவு), திட்டமிட்டு, உழைத்து செயல்படுத்தியதன் வடிவம்தான் இன்றைய இந்தியக் குடியரசு.

பிளவுண்டு கிடந்த ஐரோப்பாவின் நாடுகள், சிறிது சிறிதாக ஒன்று சேர்ந்து ஐரோப்பிய ஒன்றியம் உருவாக்குவது, இந்தியாவின் தேசிய இனங்கள் ஒரே அடியாக ஒன்று சேர்ந்து இந்திய ஒன்றியம் உருவாக்கியதற்கு எதிர்த் திசையிலானது. இரண்டுக்கும் நோக்கம் ஒன்றுதான்.

ஒரே நாணயம், பொதுவான வெளியுறவுக் கொள்கை, பாதுகாப்பு நடவடிக்கைகள் கூட்டாக எடுத்தல், பொருளாதார வணிகக் கொள்கைகளை மத்திய அமைப்பில் கண்காணித்தல் என்பவை தேவை என்பது ஏற்றுக் கொள்ளப்பட்டது. எந்த அளவுக்கு மக்களிடமிருந்து தொலைவில் இருக்கும் மத்திய அரசின் கைகளில் அதிகாரங்கள் இருக்க வேண்டும் என்ற கேள்விக்கான விடை தொடர்ச்சியான இழுபறிகளுக்கிடையே தீர்மானிக்கப்படுகிறது.

இந்தியாவில் ஆரம்ப ஆண்டுகளில் மத்தியில் குவிக்கப்பட்ட அதிகாரங்கள் சமீபத்திய ஆண்டுகளில் மாநிலக் கட்சிகளால் எடுத்துக் கொள்ளப்பட்டு சமன்படுத்தப்படுகின்றன. ஐரோப்பாவில் உறுப்பு நாடுகள் தமது அதிகாரங்களை கொஞ்சம் கொஞ்சமாக விட்டுக் கொடுத்து மத்திய அமைப்புகளை உருவாக்கிக் கொள்கின்றன.

காங்கிரசு கட்சிக்கு நேரு குடும்பத்தின் ஈர்ப்பைப் பயன்படுத்தி அகில இந்திய அரசியல் சாத்தியமாகிறது. பாரதீய ஜனதா கட்சி இந்து மதத்தைப் பயன்படுத்தப் பார்க்கிறது. வர்க்கப் போராட்டம் என்று எல்லா பகுதிகளுக்கும் பொதுவான கருதுகோளுடன் கம்யூனிஸ்டு கட்சிகள் அகில இந்திய கட்சிகளாக முயற்சிக்கின்றன.

இவர்களைத் தவிர மற்ற கட்சிகள், ஒன்றிரண்டு மாநிலங்களில் இருக்கும் செல்வாக்கை வைத்துக் கொண்டு மத்தியில் அதிகாரம் செலுத்த முற்படுகின்றன. மேலே சொன்ன மூன்று வகைக் கட்சிகளில் காங்கிரசு கட்சிக்கு மட்டும்தான் தனியாக ஆட்சி அமைக்கும் வாய்ப்புகள் இருக்கின்றது. கம்யூனிஸ்டு கட்சிகள், இரண்டு மாநிலக் கட்சிகளாக ஆகி விட்டன. பாரதீய ஜனதா தனது களமான (உபி, ம்பி, ராஜஸ்தான், குஜராத் மற்றும் சில சிறு மாநிலங்கள்) மற்ற மாநிலங்களுக்கு வரும் போது காங்கிரசைப் போலவே மாறிக் காட்சி அளிக்கிறது.

அகில இந்திய அளவில் எல்லா மாநில மக்களையும் செலுத்தக் கூடிய ஒரே காரணி நாட்டுக்கு வெளியிலிருந்து வரும் அச்சுறுத்தல்கள்தான் என்று தோன்றுகிறது. இந்தியா முழுமைக்கும் அலை வீசும்படியான வேறு எந்த வித்தையும் இருப்பதாகத் தெரியவில்லை.

ஐரோப்பாவில் இந்தக் கவலைகள் இருக்காது. அங்கும் முழுமைக்குமான ஒரு அரசியல் கட்சி உருவாகி உறுப்பு நாடுகளில் செல்வாக்கு சம்பாதிப்பது நீண்ட கனவாகத்தான் தோன்றுகிறது.